میخوام در مورد شکست و پیروزی بنویسم و چندبار خودم خودم رو نقض میکنم تا پایان
خب اول اینکه پیروز شدن و نفر اول شدن و قهرمان شدن و جایزه گرفتن اصلا خوب نیست!
برید از نفرات اول جهان بپرسید مدال هاشونو کجا گذاشتن، تو کشو افتاده تو اتاق خواب مثلا
برید از نفراتی که اول نشدن بپرسید چه حسی داشتن تون اون مسابقه
افسردگی، بدترین لحظه زندگیشونو یادشون اوردی
خوزه مورینیو خیلی جمله قشنگی گفت
ادم اگه قراره دوم بشه، همون بهتر که اصلا تو مسابقه شرکت نکنه
خب پس اول شدن از این لحاظ اصلا خوب نیست
خب مسابقه بدین و برتری رو تعیین کنید ولی این که این بگه من بهترم یا تو بهتری اونم با اختلاف چندثانیه که نشد برتری
خب حالا موضوع رو کاملا میچرخونیم
از طرفی هم من کاملا موافق پیروزی و قهرمانی ها هستم
اون لحظه قهرمانی شاید مهم نباشه ولی لحظاتی که در رسیدن به قهرمانی خرج شده خیلی مهم اند
از هر کسی که در مسابقات شرکت کرده در دورانی از زندگیش
بپرسید یکی از خاطرات خوبت چیه
قطعا اون لحظات یکی از خاطرات خوبش خواهد بود
چرا
چون مهمتر از قهرمانی
تلاشی که تو برای رسیدن به قهرمانی میکنی
و اگر تو در یچیزی حالا هر چیزی تا حالا موفق و قهرمان شده باشی میدونی که ادم باید توانش خیلی بیشتر باشه تا در اون قضیه پیروز بشه
یعنی توی تلاش هات، رکوردهای عجیبی رو میشکونی، کارهایی میکنی که اصلا باورت نمیشه و حتی نمیتونی اون کارها رو توی مسابقه اصلی انجام بدی
آماری اگه از تلاش کردنت بگیری، میبینی چثدر زحمت کشیدی و چه شخص دوست داشتنی بودی و چه رکوردهایی گذاشتی که حتی خودت هم که تجربه اش کردی باورت نمیشه چه برسه به بقیه
پس از این لحاظ خوبه
میشه گفت خوبه مسابقات
چون باعث میشه چند نفری برای اون تلاش کنن و حین این تلاش پیروزی هایی بدست بیارن و به خودشون نگاه کنن و بگن واقعا من این کار رو کردم؟واقعا کار من بود؟من میتونم چنین کاری بکنم؟پس از من خیلی کارا بر میاد
اعتماد بنفس بالا میره
شناخت توانایی خودت بالا میره و بهتر و بهتر خواهی شد
اما اینکه فقط بخاطر چندثانیه کسی اول بشه و کسی سوم یا حتی هفتم
اصلا انصاف نیست و باید همه ده نفر اول همیشه قهرمان دونسته بشن، چون اصلا کار کمی نیست که کسی تا اونجا برسه، حالا هر چی، حتی توی زندگی شخصی و مسائل عادی زندگی
پس در کل پیروزی خوبه، شاید آخرش خوب نباشه در ظاهر ولی مسیرش بسیار زیباست و زیبای مسیر خیلی بیشتر از تلخی ریز پایانه
